Het is afgelopen en dat vind ik jammer ...
Om het met de woorden van Samson en Gert te zeggen: het is afgelopen en dat vind ik jammer. Het wordt zo stil als iedereen naar buiten gaat... De stage is gedaan en ik ben doodmoe. Het was een heel leerrijke ervaring en een eye-opener op vele gebieden.
Vanochtend stond ik met een gemengd gevoel op. Langs de ene kant was ik blij dat het vrijdag was, maar langs de andere kant keek ik heel erg op tegen vandaag. De kinderen in de klas waren al een hele week aan het vragen of ik echt niet nog kon blijven. Ik was vanochtend wel extra vroeg op school, want Elise en ik hadden nog beloofd om een laatste keer te helpen bij de breakfast club. Dit houdt in dat kinderen tussen 8.30 en 8.55 AM naar de turnzaal kunnen komen en daar een gratis ontbijt kunnen krijgen.
Nadien was het tijd om naar de klas te gaan. Ik kocht voor Mary (klasleerkracht) en Orláith (klasassistent) elk een mooie rode roos om hen te bedanken voor alles wat ze de afgelopen weken voor mij gedaan hebben. Ik gaf ze af en ze waren hier heel erg blij mee. Vrijdag is 'check-up day': er wordt wat wiskunde en spelling getoetst. Voor de rest wordt er eigenlijk niet heel erg veel gedaan, dus ik kon gerust even verdwijnen uit de klas. Ik had in samenspraak met Mary alles klaargemaakt om de leerlingen echte Belgische wafels voor te schotelen, maar in de klaslokalen mag niet gekookt worden, dus ik moest de wafels in de leraarskamer gaan bakken. Alle leerlingen waren dolblij en de wafels vielen in de smaak. Als kers op de taart kregen ze van mij nog een diploma omdat ze nu echte België experts zijn. Je moest die stralende gezichtjes zien, zo hartverwarmend!
Na de lunchpauze kwamen de eerste traantjes; zowel bij de kinderen als bij mij. Het besef dat het afscheid nu echt wel dichtbij kwam, kwam bij velen. Heel veel leerlingen spendeerden hun 'golden time' (een half uur op vrijdagnamiddag waarop ze volledig vrij zijn om te doen en laten wat ze willen) door tekeningen, kaartjes, ... voor mij te maken. Je kan het al raden: alweer traantjes bij mij. Naast heel wat zelfgemaakte cadeautjes kreeg ik ook andere geschenkjes: een flesje parfum en een zakje M&M's van Evie, een muts, sleutelhanger, bedeltje en lolly in de vorm van een shamrock van Mary en een koffiebeker en chocolade van Orláith. Ik denk dat ik een extra koffer nodig heb om alles mee naar huis te krijgen. Het zijn dingen die ik voor altijd zal koesteren, zoveel is zeker!
De tijd van afscheid nemen was dan echt aangebroken. Bij heel veel leerlingen vloeiden traantjes, ook bij leerlingen van wie ik het helemaal niet verwacht had! Bij het naar buiten lopen klampten enkele kinderen zich echt aan mij vast en ik heb ze echt moeten losmaken, want ze wouden helemaal niet naar huis. Dit is een moment waarop mijn hart echt brak. Veel knuffels en kusjes later kon ik ze dan toch overtuigen om naar huis te gaan.
Ik was door Orláith uitgenodigd om samen een ijsje te gaan eten na school en ze vertelde me onderweg nog een beetje meer over de thuissituatie van de kinderen van mijn klas. Ze komen bijna allemaal uit gezinnen die in armoede leven, één-oudergezinnen of gezinnen waar een of andere verslaving heerst. Als je bedenkt dat 97% van de 'dinners' - de warme maaltijden van bij ons - door de school betaald worden, zodat de leerkrachten zeker zijn dat er minstens een keer per dag toch fatsoenlijk gegeten wordt ... Mijn hart brak nog een beetje meer toen ik dat hoorde. Zeker omdat ik volop besef dat we hier nog in Europa zitten. Ik zit op 'amper' 978 km van huis en hier is zo veel miserie. "Ik ben er niet goed van" is een enorm understatement voor hoe ik me voel nu.
Ik heb gelukkig wel nog een foto met de volledige klas mogen nemen, maar mag die hier om privacy-redenen niet publiceren. De foto zal afgedrukt worden en in de klas omhoog gehangen worden, samen met het bloementapijt dat we gisteren maakten. Ik heb de kinderen gezegd dat als ze mij missen of zich verdrietig voelen omdat ik weg ben, ze maar even naar de foto moeten kijken en bedenken dat ik thuis aan hen zit te denken.
Aan hen denken zal ik zeker nog regelmatig doen. Ze hebben alle 25 voor altijd een speciaal plekje in mijn hart!
